Mazurkiewicz Wiktor - wiersze z lat 2006

              Syntonia

słońce w ukłonie przepiękne
obłoki wysoko barwi
żurawi klucze - zmiana warty
robią miejsce na skrzydlatą czerń

ławki w parku wciąż zapraszają
mniej chęci by na nich siąść
front wichrzy się po bezdrożach
lepiej z okna popatrzeć tam

ołowiany duch nie każdemu się zwierza
jaśniejące platany zmieniają tylko strój
astry niestrudzenie czarują fioletem
gawędki za rok znów będą tu

tylko jesienni suną po chodnikach
jakby przeczuwając niedaleki kres
złote kaprysy smucą i cieszą
silniej związują co złączono na górze

Wiktor Mazurkiewicz
19.11.2006

    Nieustannie pulsujące

od kołyski prowadzi nas
do końca tak  jasne
niewidzialne
wszechmocne

jest i takie
blaskiem energetyzuje
wszelkie stworzenie
wieczne choć wolno gasnące

jest też  takie z wyboru
do wspólnej wędrówki

wybrałem
nasz wzrok promieniem jednym
tętnem połączone dłonie
często rozwichrzone - zżyciem silne

umrze z nami

Wiktor Mazurkiewicz
3 listopada 2006

Anomalia pogodowa

wietrze
jednej wiosny ożywczym tchnieniem
niespodzianie powiałeś z południa
zaszumiało huśtałeś
muzyką każdego dnia

twoje szeptanie rzucało
pod nogi złote monety
nuciłeś symfonię życia

na krótko zastygłeś by zmienić łagodność
w gwałtowny wicher słowa
gdzieś utknęły dźwięki muzyki zagłuszone
spustoszeniem do cna

co z tego że dałeś nadzieję
musiała umrzeć bez prawa do łaski
tułasz się po bezkresach
spokoju nie możesz zaznać

Wiktor Mazurkiewicz
7 listopada 2006

Ona nie słucha

ciemności
pod plecami  tańczą
odblaski na suficie
zwiewna  przezroczysta
płyniesz wysoko
wyżej

opadasz w bezruchu
śmiech

skąd u ciebie warkocze
samochód nadjechał
Ray Charles za ścianą
song  for  you  słyszę
ty nie
słuchasz siebie

Wiktor Mazurkiewicz
21 listopada 2006

        N i u n i u l k a

pagórek stopy łagodnością
opada w palce wypieszczone
nogi gotykiem do zwieńczenia
kwiat storczyka rozchylony

muza rozkoszna przesmykiem
w krainę usłaną finezją
stercząca podwójnie bez kosteczki
żadnej z układu osteo

dłonie w ramionach
szyja w kryzie lancome miracle
forever  na skroniach włosy
nuta bazy charakteru

konstelacja wyszukana
milońska cywilizacja
przez  wielolecia
wzdycham do własnej żony
taki już jestem zboczony*

   *Jan Sztaudynger

   Wiktor Mazurkiewicz
   1 grudnia 2006

Cena tradycji

iglasta drobina zielonej potęgi
dorasta latami
ostoja fito myko
inne mikro
i ptak
znajdzie tu przystanek

zamaszyste cięcia przemiany
wegetacja w dekorację
nim zgaśnie
będzie wieścić narodziny
grudniowej radości

Wiktor Mazurkiewicz
6 grudnia 2006

      Sekwencja dwuosobowa

poranki ciemne dni dreszczowe zgniłe
ciepło gaśnie w bezlitosny chłód
gdzieś rytmy skoczne jakby kalekie
miny sąsiadów maskarada

z telewizora słychać ujadanie
to dramaty ludzkie gra psi los
ciągłe ansy krzyki wypasione
bez szans na normalną mowę

całe szczęście że zakwitły dwa storczyki
że emailem  zaskoczono nas mile
że są te chwile najważniejsze w życiu
kiedy mogę być i jestem razem z tobą

                                                  Wiktor Mazurkiewicz
                                                      14 grudnia 2006

Nim wystrychnie cię na dudka

"Serce ma swoje racje, których rozum nie zna"
- Blaise Pascal

pragnienia krążyły blisko nieba
wciąż nienasycone
teraz opadają bezwiednie
zstąpiłaś na ziemię

szarzyzną wieje też paskudną
choć wczoraj śmiech w słońcu się złocił
gołębia pokonał wróbel
pewniejszy od sakramentalnych zaklęć

och naiwny! myślisz ktoś z tobą
związany raz nie może się rozstać
kruszeją mury padają trony
odlatują uczucia na dach marzeń
z powrotem

Wiktor Mazurkiewicz
styczeń 2006

                            Kortowianka

     nie lubiłaś wtedy oglądać się za siebie
     by jak żona Lota nie zastygnąć
     a jednak
     wykład w auli Nowej Zootechniki
     ty z przodu
     siedemdziesiąt siedem razy ostatnie rzędy były tłem
     nie zastygłaś - topniałaś

     Dwójka od Trójki przegrodzona stadionem
     jakby na jednym stały fundamencie
     korytarz spojrzeń spoza firanek łączył pokoje

     w Studencie seanse zaliczane bez indeksu
     ostatnie miejsca na balkonie
     tylko tytuły zapamiętane

     gdy zachodził błękit dnia granatowiało
     migocące milczenie
     usypiało Jezioro Kortowskie
     sędziwy park szykował się do przyjmowania wyznań

     i kora drzew podsłuchiwała czułości
     rozbrykane w środku nocy
     nagle
     zapłonęły księżyce antyromantyzmu
     odlot poza jasny krąg je przyciemnił

     cały rok żar
     latem susze
     a ciągle było wilgotno

    19 stycznia 2007
    Wiktor Mazurkiewicz

i jeszcze ci powiem

możesz góry przenosić
w nastawni losy na inne tory
uświęcać środki
doprawiać pieprzem i solą

usuwać możesz
unieważniać co chcesz
nieużyteczne wszystko
co przestaje bawić

tylko ze mną sobie nie poradzisz
nie wyskrobiesz
nie wymażesz

bo ja się wpisałem tuszem trawiącym
żrącym do dna
wpisałem się raz na zawsze

na amen

10 stycznia 2007
Wiktor Mazurkiewicz

Właściwości fizyko-chemiczne

      wczesna rumieńcem
      koloru żelaza kutego
      nie hartowana szybko kruszeje

      z maturą w plecaku sięga nieba
      wpadnie
      czas za sobą ciągnie
      jak rwie się to niczym nić pajęcza

      dojrzała dobrze rokuje
      źle w odczynie obojętnym

      szybka erozja

      tylko stara nie błyszczy
      nigdy nie rdzewieje
      i zawsze ciepło

      25 grudnia 2006
     Wiktor Mazurkiewicz