Paweł Mazurkiewicz berlińczyk żyjący w Bydgoszczy

                                       Nasz Tatuś - Paweł Mazurkiewicz prawie całe życie mieszkał,
                                      uczył się, zakochał się, ożenił, pracował  i umarł w Bydgoszczy.
                                 Piszę "prawie", bo urodzony w Berlinie  mieszkał tam do 10-go roku życia.
                                           Rodzice naszego Ojca chcieli, aby był  On nauczycielem.
                                Może byłby z Niego i pedagog, bo dużo nas w swoim życiu dobrego nauczył .
                       Jako Ojciec, nauk swoich udzielał nam sporo, a przede wszystkim umożliwiał nam naukę.
                Od wczesnych lat chłopięcych z jedynym moim bratem Edwardem chodziliśmy na lekcje gry na fortepianie
                    i lekcje języka niemieckiego. Muszę nadmienić, że w domu Tatuś do nas -dzieci-bardzo często też mówił
                po niemiecku, aby nas tego języka nauczyć. Coś z tego zostało w naszych głowach.
                                  Gry na fortepianie uczyliśmy się przez okres około 6-7 lat u Pani Nadieżdy Chodeckiej
                Rosjanki - córki popa i lekarki, która jako dziewczyna miała przyjemność bywania na dworze carskim.
                Ta starsza Pani - rodem z Petersburga - dożywając samotnie w PRL-u, dorabiała sobie ucząc gry na
                fortepianie oraz języka francuskiego.
  Nasz Tatuś wcześniej uczył mnie gry na mandolinie, a brata na gitarze.To wszystko działo się w latach 1952-1960.
  W domu były 2 gitary w tym jedna hawajska, mandolina i akordeon. W 1956 r.rodzice kupili używane pianino
krzyżowe marki "Hőhne und Sell - Berlin".Grającymi był Tatuś i ja z bratem. Mama i siostra śpiewały.
     Tatuś sam też lubił się uczyć, do dziś pozostały po Nim notatniki, gdzie w jednym  wpisywał nowe słówka z łaciny,
     której sam się uczył, w innym znów różne wzory matematyczne, w innym wyrażenia w języku rosyjskim, jeszcze
     w innym pamiętnik z naszych narodzin, ale to już w języku niemieckim. Dość opasłe tomisko- chyba z czasów
     przedwojennych - zatytułowane "Algebra", swego czasu było przedmiotem i moich zainteresowań, gdy w
     Technikum Geodezyjnym rozwiązywaliśmy równania pierwszego i wyższych stopni.
                      Jak dobrze pamiętam ze wspomnień rodziców, to w latach 30-tych Tatuś z Mamą
                    chodzili też na pierwsze w Bydgoszczy lekcje tanga argentyńskiego przy Teatrze Miejskim .

                Ale dziś bez cienia wątpliwości wiemy, że prawdziwym  powołaniem naszego Tatusia była mechanika.
                I nie ta z górnej półki naukowych rozważań, choć nie powiem- interesowały Go różne ciekawostki ze
                świata nauki - ale ta najprzyziemniejsza związana z obróbką metalu.To był Jego żywioł,
         któremu poświęcił całe swoje  życie zawodowe pracując jako wysoko wykwalifikowany tokarz.
             Jako dzieci już wtedy z podziwem patrzyliśmy jak we wczesnych latach 50-tych ubiegłego stulecia
              Tato dla naszej Mamy skonstruował  pralkę mechaniczną. W tamtych czasach był to "cud techniki AGD".
      Jeden silnik napędzał unikalny w kształcie wirnik - nie niszczący pranego wsadu oraz wyżymaczkę uruchamianą
     na żądanie  za pomocą sprzęgła ciernego włączanego nogą. W tym czasie ręce mogły wprowadzać między wałki
     wyżymaczki wypraną bieliznę. Wszystkie nietypowe elementy konstrukcyjne z metalu Tatuś wykonał sam.
                    Ja osobiście pomagałem  ubijać jakiś taki czerwony piasek formierski, aby potem wlać do
                    ukształtowanej formy  roztopiony metal /przypuszczam, że był to jakiś stop aluminiowy/.
Do dziś 22.07.2014 r. pralka  była u nas w domu i nikt nie miał odwagi jej ruszyć z sentymentu i szacunku dla Taty.

                            Drugą pasją Tatusia była muzyka i śpiew, ale bez wina /alkoholu w domu u nas się nie piło/.
                     Bo kobieta była, tylko jedna, jedyna -  nasza Mama czyli ... prawie wszystko jak u syna Johanna
      Straussa w walcu- "Wein, Weib und Gesang" /Wino, kobieta i śpiew/. W okresie międzywojennym Tatuś jako
      kawaler grał na gitarze i banjo w bardzo "wziętym" wówczas zespole muzycznym- oczywiście w Bydgoszczy.
      Tatuś zawsze nam mówił, że muzyka i znajomość języków obcych - to skarby człowieka, które właśnie Jemu
      uratowały życie. Znając bardzo dobrze język niemiecki, po wybuchu II wojny światowej zaczął intensywnie
    uczyć się języka rosyjskiego.Po latach pytany dlaczego akurat zaczął się uczyć rosyjskiego, gdy wybuchła wojna
mówił, że wiedział, iż wojna rozstrzygnie się na korzyść Rosji i że trzeba  poznać język tego narodu.
                   I właśnie znajomość tego języka oraz umiejętność gry na gitarze oraz śpiew uratowały Ojcu życie,
     gdy wywieziony w 1945 roku do Kopiejska na Ural, wrócił stamtąd po 7 miesiącach. Nasza Mama w swoim
     pamiętniku napisała, że - "28.10.1945 r. w piątek w godzinach popołudniowych wrócił Ten żałowany,
    Ten opłakany, który 15.03.1945 z domu zabrany wrócił tak, jak by rano z domu wyszedł. Czyż nie stał się cud..."
                  Inną rzeczą jest to, że nad naszym Ojcem w czasie zsyłki nieustannie czuwała Opatrzność
                                               i  Łaska Boża wymodlona przez Mamę.

                Na tej stronie u góry z lewej, to atrybuty zawodowe Ojca, z prawej - amatorskie, pasjonackie.
       Tak chyba nasz Tatuś widziałby swoje "insygnia"  herbowe, gdybyśmy takowe musieli "spreparować"